Vijf vragen aan leden van het Ives Ensemble ter kennismaking. Deze keer: Emma Breedveld

Wat is je eerste herinnering aan muziek?

Ik heb veel flarden herinneringen aan muziek, bijvoorbeeld dat ik op de kleuterschool zong met de klas en we tegelijk een kringdans deden, geweldig leuk. Muziek herinner ik me altijd als deel van het samenzijn; samen zingen, spelen, dansen, doen.

Welk(e) instrument(en) bespeel je?

Viool! Altviool speel ik ook, vind ik ook leuk, vooral door de mogelijkheid een andere rol in een ensemble te vervullen, qua timbre ligt de viool me beter.

Welk stuk of welke componist speel je het liefst?

Sommige muziek herorganiseert al spelende mijn hersenen, muziek van Bach bijvoorbeeld, dat is een lekker gevoel, daarom speel ik graag en vaak zijn Sonates en Partita’s.

Wat is er leuk aan het spelen in het Ives Ensemble?

Het is een steengoed ensemble! Ik kan met zoveel plezier naar mijn collega’s luisteren, om daar een deel van te zijn is zeer bevredigend.

Waar lig je wakker van?

Helaas van zeer veel. Dingen die ik vergeten ben te doen, geluiden, maar ook de ontlading na een concert; alles is goed gegaan, en dan moet ik zo nodig ’s nachts in mijn halfslaap alles of nog ’s goed repeteren.

26/09/2011 - Categorieën: Uncategorized

Vijf vragen aan leden van het Ives Ensemble ter kennismaking. Deze keer: Reinier van Houdt.

Reinier van Houdt

Wat is je eerste herinnering aan muziek?

Ergens in een ver verleden kroop ik rond over een blauwe vloerbedekking temidden van de klanken van Debussy’s arabesques, gespeeld op een oude oostduitse piano door mijn moeder. Het was alsof de muziek de zon in de kamer was die de atmosfeer zichtbaar maakte.

Welk(e) instrument(en) bespeel je?

Alhoewel ik nooit op pianoles heb gewild speel ik de piano, nog altijd meer en meer op mijn eigen manier. Ik ben gefascineerd door een klank die de atmosfeer bijna tastbaar maakt, kortom door de breking van de klank door het medium waar die zich doorheen beweegt, zij het een lichaam, een instrument of de atmosfeer. Ik houd van opnames waarin ik mezelf niet meer kan herkennen, waarin de klanken moeilijk te identificeren zijn qua herkomst en procédé, kortom door het ontstaan van afwijkingen in plaats van identiteiten. Met mijn spel wil ik altijd – enigszins kinderachtig – een ironische lange neus naar de digitale wereld maken. Muziek is niet terug te voeren tot één partituur, tien vingers of de quasi eeuwigheid van ronde of binaire geluidsdragers. Ik probeer Busoni’s motto tot het mijne te maken : “alles is transcriptie… het is de taak van de muzikant de muziek in de zwevende staat te herstellen waarin de componist die aantrof.” Daarnaast fascineert mij de wiskunde en wetmatigheden van klanken. Het bracht me van de radio en buizenversterker naar de synthesizer en de schoonheid van haar analoge elektronische circuits – naar de nog grotere schitter ze dingen te laten doen waar ze niet voor gemaakt zijn. Tot slot geeft het indiaas harmonium mij het exclusieve gevoel een blazer te zijn en dat ik met die extra adem nog meer in het binnenste van een klank in beweging kan brengen.

Welk stuk of welke componist speel je het liefst?

De muziek die ik het liefst speel is de muziek die ik in de toekomst zal spelen. In dit geval is dat hopelijk een onmogelijk gedachte pianocompositie van de briljante Fluxus-pionier Walter Marchetti, de grote pianocyclus Music and the mind of the world van Tony Conrad van Dream Syndicate en tenslotte een samenwerking met David Tibet van Current 93. En natuurlijk – het is een cliché, maar helemaal waar – Johann Sebastian Bach… gisteren, vandaag en morgen weer.

Wat is er leuk aan het spelen in het Ives Ensemble?

Nieuwe muziek voorziet in de noodzaak je uiteen te zetten met de tijd en doet dat op een speelse en utopische manier: nieuwe manieren van musiceren, luisteren en samenwerken komen samen in een regelrecht sociaal – maar evengoed zeer persoonlijk experiment waarin het het raadsel van het bestaan in het spel wordt gebracht.

Waar lig je wakker van?

Ik kan wakker liggen van alles – zelfs van niets. Het eind van een dag moet op een of andere manier iets meer zijn dan moe zijn.

21/09/2011 - Categorieën: Uncategorized

Vijf vragen aan leden van het Ives Ensemble ter kennismaking. Deze keer: Ruben Sanderse

Ruben Sanderse

Wat is je eerste herinnering aan muziek?

Als 6-jarige deede ik mee aan een kerstspel, waarin de ouvertüre Wilhelm Tell van Rossini werd gebruikt. Ik raakte al snel zo verzot op dit stuk dat ik thuis met mijn hoofd tussen 2 boxen op de grond lag om te luisteren, vele malen achter elkaar. Als ik mijn moeder moet geloven, werd ik zelfs nijdig als er te hard werd gepraat in de kamer…

Welk(e) instrument(en) bespeel je?

Op de lagere school hield een klasgenoot een spreekbeurt over de viool van zijn moeder. Toen ik thuiskwam deelde ik mijn ouders mee dat ik violist werd. Dit werd natuurlijk eerst met enig ongeloof ontvangen ( daarvoor waren boer en brandweerman favoriet meen ik me te herinneren ), maar sindsdien is dat niet meer veranderd. Vanaf mijn tiende, toen ik met vioollessen begon ben ik in een rechte lijn naar mijn conservatoriumexamen viool gevaren. Na dit examen heb ik de viool verruild voor de altviool. Ik ben ook, stapsgewijs, barokalt gaan spelen, en via die weg bij de Viola d’Amore terecht gekomen. Ik heb ook wel eens een Tenor in mijn handen, en éénmaal zelfs een Viola Pomposa, maar mijn echte instrumenten zijn toch de (barok-)altviool en de d’Amore.a

Welk stuk of welke componist speel je het liefst?

Daar kan ik geen antwoord op geven, de stijlen die ik speel liggen zover uiteen dat je daqt niet meer kan vergelijken. Als je met een stuk bezig bent, je daar helemaal instort, dan is dat op dat moment het mooiste stuk van de wereld, maar dat is dus erg subjectief. Wel zijn terugkerende favorieten bij mij Bach en Brahms, en ook Feldman is ieder keer weer een feest. Maar ja, dan komt er een Beethovenkwartet, een Händelopera of Straussliederen voorbij…

Wat is er leuk aan het spelen in het Ives Ensemble?

Het Ives Ensemble is met geen ander ensemble te vergelijken voor mij. We kennen elkaar al zo lang en zo goed, iedereen heeft zo lekker de ruimte om te doen en te zijn wat ie is en goed in is, er is zoveel onderling vertrouwen en respect. Dat schept een omgeving waarin je goed kan presteren. Het soort muziek dat wij spelen vraagt vaak het uiterste van de spelers, dat is een uitdaging. Zonder die veilige omgeving zou dat allemaal nooit lukken. Ik heb vaak dat ik tijdens een Ives-concert bij mezelf denk: een tijdje geleden dachten we allemaal dat dit niet kon, en nu zitten we hier en doen het gewoon, en het blijkt nog mooi te zijn ook!

Waar lig je wakker van?

Ik lig nergens echt wakker van, en over muzikale dingen al helemaal niet. Ik maak me wel ernstig zorgen over het politieke klimaat in Nederland, en misschien wel de wereld. Het prestatiegerichte denken dat de overhand krijgt, laat geen ruimte meer voor kunstzinnige ( en dus niet persé nuttige ) uitingen, en ook niet voor sociaal denken. Ik zie een direct verband tussen het wegsaneren van kunst en toenemend geweld op straat, dat komt uit dezelfde manier van denken voort. Het tempo en de agressie in deze omslag benauwen me.

21/09/2011 - Categorieën: Uncategorized