Vijf vragen aan leden van het Ives Ensemble ter kennismaking. Deze keer: Reinier van Houdt.
Reinier van Houdt
Wat is je eerste herinnering aan muziek?
Ergens in een ver verleden kroop ik rond over een blauwe vloerbedekking temidden van de klanken van Debussy’s arabesques, gespeeld op een oude oostduitse piano door mijn moeder. Het was alsof de muziek de zon in de kamer was die de atmosfeer zichtbaar maakte.
Welk(e) instrument(en) bespeel je?
Alhoewel ik nooit op pianoles heb gewild speel ik de piano, nog altijd meer en meer op mijn eigen manier. Ik ben gefascineerd door een klank die de atmosfeer bijna tastbaar maakt, kortom door de breking van de klank door het medium waar die zich doorheen beweegt, zij het een lichaam, een instrument of de atmosfeer. Ik houd van opnames waarin ik mezelf niet meer kan herkennen, waarin de klanken moeilijk te identificeren zijn qua herkomst en procédé, kortom door het ontstaan van afwijkingen in plaats van identiteiten. Met mijn spel wil ik altijd – enigszins kinderachtig – een ironische lange neus naar de digitale wereld maken. Muziek is niet terug te voeren tot één partituur, tien vingers of de quasi eeuwigheid van ronde of binaire geluidsdragers. Ik probeer Busoni’s motto tot het mijne te maken : “alles is transcriptie… het is de taak van de muzikant de muziek in de zwevende staat te herstellen waarin de componist die aantrof.” Daarnaast fascineert mij de wiskunde en wetmatigheden van klanken. Het bracht me van de radio en buizenversterker naar de synthesizer en de schoonheid van haar analoge elektronische circuits – naar de nog grotere schitter ze dingen te laten doen waar ze niet voor gemaakt zijn. Tot slot geeft het indiaas harmonium mij het exclusieve gevoel een blazer te zijn en dat ik met die extra adem nog meer in het binnenste van een klank in beweging kan brengen.
Welk stuk of welke componist speel je het liefst?
De muziek die ik het liefst speel is de muziek die ik in de toekomst zal spelen. In dit geval is dat hopelijk een onmogelijk gedachte pianocompositie van de briljante Fluxus-pionier Walter Marchetti, de grote pianocyclus Music and the mind of the world van Tony Conrad van Dream Syndicate en tenslotte een samenwerking met David Tibet van Current 93. En natuurlijk – het is een cliché, maar helemaal waar – Johann Sebastian Bach… gisteren, vandaag en morgen weer.
Wat is er leuk aan het spelen in het Ives Ensemble?
Nieuwe muziek voorziet in de noodzaak je uiteen te zetten met de tijd en doet dat op een speelse en utopische manier: nieuwe manieren van musiceren, luisteren en samenwerken komen samen in een regelrecht sociaal – maar evengoed zeer persoonlijk experiment waarin het het raadsel van het bestaan in het spel wordt gebracht.
Waar lig je wakker van?
Ik kan wakker liggen van alles – zelfs van niets. Het eind van een dag moet op een of andere manier iets meer zijn dan moe zijn.