Vijf vragen aan leden van het Ives Ensemble ter kennismaking. Deze keer: Ruben Sanderse
Ruben Sanderse
Wat is je eerste herinnering aan muziek?
Als 6-jarige deede ik mee aan een kerstspel, waarin de ouvertüre Wilhelm Tell van Rossini werd gebruikt. Ik raakte al snel zo verzot op dit stuk dat ik thuis met mijn hoofd tussen 2 boxen op de grond lag om te luisteren, vele malen achter elkaar. Als ik mijn moeder moet geloven, werd ik zelfs nijdig als er te hard werd gepraat in de kamer…
Welk(e) instrument(en) bespeel je?
Op de lagere school hield een klasgenoot een spreekbeurt over de viool van zijn moeder. Toen ik thuiskwam deelde ik mijn ouders mee dat ik violist werd. Dit werd natuurlijk eerst met enig ongeloof ontvangen ( daarvoor waren boer en brandweerman favoriet meen ik me te herinneren ), maar sindsdien is dat niet meer veranderd. Vanaf mijn tiende, toen ik met vioollessen begon ben ik in een rechte lijn naar mijn conservatoriumexamen viool gevaren. Na dit examen heb ik de viool verruild voor de altviool. Ik ben ook, stapsgewijs, barokalt gaan spelen, en via die weg bij de Viola d’Amore terecht gekomen. Ik heb ook wel eens een Tenor in mijn handen, en éénmaal zelfs een Viola Pomposa, maar mijn echte instrumenten zijn toch de (barok-)altviool en de d’Amore.a
Welk stuk of welke componist speel je het liefst?
Daar kan ik geen antwoord op geven, de stijlen die ik speel liggen zover uiteen dat je daqt niet meer kan vergelijken. Als je met een stuk bezig bent, je daar helemaal instort, dan is dat op dat moment het mooiste stuk van de wereld, maar dat is dus erg subjectief. Wel zijn terugkerende favorieten bij mij Bach en Brahms, en ook Feldman is ieder keer weer een feest. Maar ja, dan komt er een Beethovenkwartet, een Händelopera of Straussliederen voorbij…
Wat is er leuk aan het spelen in het Ives Ensemble?
Het Ives Ensemble is met geen ander ensemble te vergelijken voor mij. We kennen elkaar al zo lang en zo goed, iedereen heeft zo lekker de ruimte om te doen en te zijn wat ie is en goed in is, er is zoveel onderling vertrouwen en respect. Dat schept een omgeving waarin je goed kan presteren. Het soort muziek dat wij spelen vraagt vaak het uiterste van de spelers, dat is een uitdaging. Zonder die veilige omgeving zou dat allemaal nooit lukken. Ik heb vaak dat ik tijdens een Ives-concert bij mezelf denk: een tijdje geleden dachten we allemaal dat dit niet kon, en nu zitten we hier en doen het gewoon, en het blijkt nog mooi te zijn ook!
Waar lig je wakker van?
Ik lig nergens echt wakker van, en over muzikale dingen al helemaal niet. Ik maak me wel ernstig zorgen over het politieke klimaat in Nederland, en misschien wel de wereld. Het prestatiegerichte denken dat de overhand krijgt, laat geen ruimte meer voor kunstzinnige ( en dus niet persé nuttige ) uitingen, en ook niet voor sociaal denken. Ik zie een direct verband tussen het wegsaneren van kunst en toenemend geweld op straat, dat komt uit dezelfde manier van denken voort. Het tempo en de agressie in deze omslag benauwen me.